ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ;

Ξέρεις τι είναι η Ζωή?
- ρωτά ο Σινταρτα το ποτάμι –
Κι εκείνο τ’ αποκρίνεται

Ειν’ ο καθένας από εσάς κι ένας θεός
Κρύβει την δύναμη, π’ αυτήν μόνο σας έδωσε,
Προίκα στο γάμο σας με την ζωή, η μάνα που σας γέννα
Μα μην χαμογελάς, εδώ δεν τελειώνεις
Θα έρθει κάποτε η στιγμή που ύστατη την λέμε
Όπου δεν είναι άνθρωπος να μην τηνε γνωρίσει
Κι όλοι θα ταξιδέψετε
στο μονοπάτι της σιωπής, κάτω από κλαίουσες ιτιές
ενώ τα πόδια σας γυμνά, ανάερα,
λουλούδια ασφοδελου θα να χαϊδεύουν

Πριν όμως
Κάποια στιγμή στα ξαφνικά σ’ όλους συμβαίνει κάτι,
Το ίδιο που έκανε κι εσέ τα πλούτη σου ν αφήσεις
Και της γυναίκας το ζεστό κορμί, το μαλακο κρεβατι,
τις ηδονές και το κρουστό μετάξι
Κι ήρθες εδώ εμένα να ρωτήσεις
Κι εσύ που τόσο κοπιασες να φέρεις τάξη
Εκεί που χάος έζησες ως τότε
Μια χειροπεδα , η αισθηση της κρυας αλυσιδας 
Και να που στεκεις ενεός μπροστά στον δικαστή σου

Άναψε το κερί και ορθώσου εμπρός του
χωρίς ψεγάδια την ψυχή σου ο φόβος να στολίζει
γνωρίζοντας πως δίκαιος για να ‘ναι,
αυτός πρέπει τον φόβο να ‘χει σύντροφο και μόνο οδηγό του.
Απολογήσου.
Κοίτα στα μάτια τον πατέρα σου
και οίκτος μην χαράξει την ματιά σου
Αν θέλεις να 'ναι δίκαιος με σε
Δίκαιος πρώτα να ‘σαι συ με τα παιδιά σου

Μη λυπηθείς όταν θα δεις τα έργα σου ο γιος σου να γκρεμίζει
Έχε την πίστη σου σ αυτόν
Αν εριξες θεμέλια γερά , πάνω σ αυτά εκείνος θα να χτίσει
Με την ανάγκη του οδηγό
και συλλογισου
Αυτός και τα παιδιά του είναι στον Χρόνο πιο μπροστά
Εσύ κανε στην άκρη , Χαιρου γι αυτό, να ξαποστάσεις σε καλώ
Αν νέο σπίτι θέλει να χτιστεί - η ανάγκη θα το δείξει –
Πρέπει να πέσει το παλιό
κι αν ολα τα 'κανες σωστά , και με βαθιες τις βασεις
Το Νέο θα σταθεί ορθό κι εσύ αθώος θα κριθείς

Kι αν ειναι το ανεπίτρεπτο πολλες φορες εκείνο
που δύναμη να πας εμπρος σου δίνει, μην διστασεις
να συνεχίσεις από εκεί που τέλειωσε αυτός που τώρα εμπρός του στεκεις
Άντεξε - αν θες να ζήσεις Λεύτερος - την κρίση του  
και με Αγάπη δειξ’ του
Ο δρόμος δεν τελειώνει εδώ, μα από εδώ αρχίζει.

Εμπρός του στάσου το λοιπόν
Σπαθιά να ‘ναι η ματιά κι ο νους γοργός
Όλα ετούτα με σοφία να ζυγίσεις
Και να αποφασίσεις αν στην υπόλοιπη ζωή σου θα ευτυχίσεις
Και μείνε εδώ σιμά με στοχασμό να με θωρείς
Όπου στην κοίτη μου κυλώ μα πάντα αλλάζοντας την
Δέξου την φώτιση
κι αν φωτισμένο θα σε πουν μην ξαστοχήσεις
Δεν ήτανε ποτέ αυτό προορισμός σου
Για να ρωτάς γεννήθηκες
Και σπλαχνικά τα εγκόσμια να δίνουν απαντήσεις

Ετούτα ακούστηκαν αχνα
Σαν ρωτησ’ ο Σινταρτα το ποτάμι
σε χρόνους μακρινούς ...