Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΕΙΣ...

         Είναι στη μοίρα σου να ζήσεις μια ζωή

που δεν διαλέγεις , που σε σέρνει ένα ράκος

και σε καλεί να την περνάς μ’ υπομονή ,

που σου φορτώνεται σαν τσάμικος ταμπάκος .

Μεσ’ σε μια πόλη που σε τρώει ζωντανό

και που χωνεύει την ελπίδα σ’ υπονόμους ,

εσύ με όσο σου ‘χει μείνει τσαγανό ,

σκληρό παιχνίδι παίζεις , κλέφτες κι αστυνόμους.

Ο,τι και αν πεις , ο,τι κι αν δεις

στο τέλος της διαδρομής θα σ’ βρει πάλι

και θα την ξανά αγαπήσεις .

Ξέρεις πως τίποτα δεν είναι της Ζωής ,

αν δεν το βρεις στο μονοπάτι που θ’ ανοίξεις .

Κρύβεσαι πισ’ από γωνιές Εγωισμού ,

μα δίνεις χώρο σ’ εξουσίες να σε πνίγουν .

Ο,τι αγάπησες το χάρισες αλλού ,

σε φίλους που ‘χασες σε φίλους που θα φύγουν .

Ωστόσο ορθώνεις το κορμί σου στον καιρό ,

περιφρονείς ότι μικρό σε βασανίζει ,

βλέπεις το Μέλλον με το βλέμμα καθαρό ,

είναι το Όραμα που ζεις και σου αξίζει .