ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Το στόμα μου σε δίψασε πολύ , Δόξα μου

Το χέρι μου σου γιάτρευε το Σώμα .

Γέλαγες και αστράφταν οι ουρανοί

και ‘γω βασίλευα σε μια γωνιά

μα Φύτρα μου εσύ την είχες κάνει Κόσμο

Σ’ έπλασ’ ο εραστής μου Βασιλιά Κι ο κύρης μου Άντρα

Και αφρατευε το χώμα όπου φύτρωσες

Κατόπι τους  ερχόμουνα κι εγώ, Κλώνε μου

και σου έριχνα τα φίλτρα της καρδιάς μου .

Κι ύστερα χτύπησε του Χάρου η καμπάνα

Κι χάθηκε ως και  η τελευταία Αλεξάνδρεια

Γκρεμίζοντας συθέμελα ο,τι είχα χτίσει .

Κι έγινε ο κόσμος πάλι μια γωνιά

Και ύστερα κατάλαβα πως ότι ήταν να φτάσει , έφτασε

Και βρήκε το καινούργιο και σώθηκε σ’ αυτό

καθώς μια χρυσαλίδα στο φως του φεγγαριού

κι άλλοι τραφήκανε απ’ το μάθημα σου Μαθητές .

Ως και τα σήμερα .

Μα μόνο που θαρρώ πως eξέχασαν όπως τότε  εγώ,

να σκεφτούν πως δεν στέργει των Άλλων ο φόβος,

μα σοφός σεβασμός και ένας τόπος για όλους κοινός

που ο καθένας να νιώθει δικό του .