ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Για πες μου το Όνειρο που σ’ έκανε να ‘ρθεις ,

τρέμοντας πίσω μ’ ιδρωμένο το κορμί σου .

Έφυγ’ η γλύκα και ο ύπνος ο βαθύς .

Τι ‘ταν αυτό που σε συντάραξε ? Θυμήσου .

Έγειρες ήμερη σε στρώμα μαλακό

κι όπως η κούραση σου σκέπαζε τα μέλη ,

ήρθε και σου φερε πεσκέσι , πανικό ,

το Όνειρο τούτο που η ψυχούλα σου δεν θέλει .

Μην είναι τάχα η ανήμπορη καρδιά ,

που δεν μετράει , ποιον και πόσο ν’ αγαπήσει?

Μην πάλι ξύπνησαν οι φόβοι που με βια

                             δεν την  αφήνουν να μεστώσει και ν’ ανθήσει?

Θρύψαλα γίνεται της νύχτας το γυαλί ,

καθώς ο ήλιος σε φωτίζει «μπάντα κι άλλη».

Πάρε τις θύμησες του Ονείρου σου , καλή ,

                              και ριχτες κόμπο , στης θαλάσσης την αγκάλη