ΑΚΟΥ

                                                          Ακου λοιπόν μια και καλή ,

                                                          την ξύλινη μου την στολή πριν να με ντύσουν .

                                                          Τριάντα αργύρια χρυσά ,

                                                          νύχτα βαθιά , στα μουλωχτά ,θα σου μετρήσουν .

                                                          Για να σε πιάσουν φίλο τους

                                                          μα θα σε κάνουν  σκύλο τους ,θα σε νοιαστούνε ,

                                                          γιατί ‘ναι δύσκολο πολύ ,

                                                          τους μοιάζει ξύδι και χολή να μοιραστούνε

                                                          αυτά που μόνο με κλεψιά

                                                          η με αδίκου μοιρασιά τώρα κατέχουν .

                                                          Γύρνα και δες τους , σκιάζονται ,

                                                          αυτούς που γι’ άλλα νοιάζονται που δεν αντέχουν

                                                          του κόσμου όλα τα μικρά

                                                          και που ποτέ τους τόσο δα δεν ξαστοχάνε .

                                                          Μα με περίσσια απαντοχή ,

                                                          σαν τα σκυλιά μες τη βροχή τους αλυχτάνε .

                                                          Λες και το ξέρουν , οι τρελοί ,

                                                          πως θα ‘χουν διαφορά καλή , πως θα τους μείνει

                                                          αυτό που τόσο πόθησαν

         και μ’ αίματα το πότισαν : Δικαιοσύνη .