ΑΜΦΙΑΛΗ

Όταν σχολάει απ’ την δουλειά τα βήματα του

τον οδηγούν όπως παλιά στην Αμφιάλη

εκεί που ζήσανε για λίγο τα όνειρα του

σαν τα παιδιά που δεν γευτήκανε αγκάλη

Μικρή αυλή , μόνο μια γλάστρα απομένει

όπου φυτέψατε μαζί μια βιγωνια

τώρα λυγίζει μοναχή  και μαραμένη

όπως μαράθηκε η αγάπη με τα χρόνια

Το σπίτι άδειο σκοτεινό

κανείς στο έρημο στενό και από πέρα

ένα πατζούρι που χτυπά

τον χρόνο μοιάζει να κρατά με τον αέρα

Πάντα τα βράδια που σχολάει από συνήθεια

ο νους του τρέχει στο παράξενο σου βλέμμα

Πόσο μοιραία η Αγάπη του Αλήθεια

αυτή που νόμιζες εσύ πως ήταν ψέμα .

Τ’ αστέρια πάνε να σβηστούν

δυο ξένα μάτια τον κοιτούν καθώς γυρίζει

εκεί που τ’ Όνειρο ξανά

με παραμύθια αληθινά τον νανουρίζει .

Στον φίλο μου τον Σωκρατη που κατάλαβε πως για να μάθεις ν’ αγαπάς πρέπει πρώτα να μάθεις να φεύγεις .