ΑΝΑΙΡΕΣΗ

Σκοτάδι εσύ μου έταξες μα εγώ με φως το σκίζω

και πίσω σου γυρίζω την κάθε μου στιγμή .

Φαράγγι σκάβει ο ποταμός της γνώσης στην ψυχή μου ,

στην όχθη του-ΖΩΗ ΜΟΥ-χρυσάφι αναζητώ .

Παγιδευμένος μοναχός στου κόσμου τα αλώνια ,

δω και χιλιάδες χρόνια , σε ψάχνω ενεός .

Λογίζομαι για γνωστικός , μα από τρέλα ξέρω

και κάθε τι που φέρω στο τέλος το πετώ .

Τυλίγω με προστακτικές τις ανεπάρκειες μου ,

γυμνός μπρος στις ντροπές μου γεύομαι τον καρπό

μα ο καρπός είναι γλυκός λωτός και σε ξεχνάω

και δίπλα σου περνάω ανίδεος , κενός .

Σαρκάζω τα υπάρχοντα , γελώ με τα τυχαία ,

φαλλούς για υπερβραχαια στήνω για να σε βρω .

Για να σε βρω και τότε τι ? Πως θα καλωσορίσω

αυτό που δεν περίμενα ? Πως θα γυρίσω πίσω ?