ΒΡΑΥΡΩΝ

Η Σελήνη ασημώνει τα φύλλα της λεύκας .

Η νύχτα , ανάσκελη , λιποθυμά .

Τα μικρά συννεφάκια αλαργεύουν ,

σαν ψυχές πεθαμένων που υψώνονται

πάνω απ’ την πόλη που κοιμάται βαθιά .

Πλήθος τα δέντρα δεσπόζουν στον τόπο ,

αιώνιοι στέκονται Συγκλητικοί .

Ρωγμές και χαράκια η πίκρα απλώνει

Στ’ ασημενιο της πρόσωπο - καπνόφυλλου αφή .

Το αόρατο αηδόνι ανάερα χτίζει

πύργο κρυστάλλινο ,

μελωδία Ζωής .

Φωσφορίζει η χαρά του , τον αέρα μυρώνει

με το άρωμα που ‘σταξε απ’ το στήθος της Γης .

Των προγόνων τα μάρμαρα κουβαλάνε οι λόφοι

που ακούραστοι εργάζονται μεθοδικά ,

να γεννήσουν λουλούδια ,

να ντυθούνε την χλόη ,

να χαϊδέψουν ορίζοντες ,

να σκεπάσουν νεκρούς .

Τους παππούδες μου γνώρισα !

Νατοι με συντροφεύουν !

Θα ‘ναι ‘δω όσο μάτια θα υπάρχουν πελώρια ,

την εικόνα - στιγμή να δεσμεύουν .