Στο γαλάζιο της θάλασσας και σε σίφουνα πάνω

Διαφεντεύω τα κύματα με φανό κι αστρολάβο

Πήρ’ αιώνες ατέλειωτους όσο να καταλάβω

Πως για σένα ξεκίνησα κι από σε θα πεθάνω .

Πολιτείες καμένες θα μυρίζει το σώμα σου

Και θυμάρι του λόγγου π’ ερωτεύεται μέλισσα

Του φιλιού σου το μέλι κολασμένα το θέλησα

Και την γεύση που αφήνει το ανέραστο στόμα σου

Χρυσοστόλιστο άρμα με γιορντάνια το στήθος σου

Και τα λιομαυρα μάτια σου σκοτεινά , νυχτωμένα

Στο σκοτάδι του τρόμου τους θα τραβήξουν και μένα

Περατάρη που θέλει να δεθεί με τον μύθο σου .

Το σκαρί μου στο χέρι θα κρατήσεις παράταιρα

Κι όσα έκανα κριματα θα περάσουν εμπρός μου

Η φωνή σου ικέτισσα: «Μιαν απάντηση δώσ’ μου»

Και θα τρίξουν συθέμελα της κουβέρτας τα πάτερα .

Κι όπως όταν ξεκίνησα με απόφαση μόνη

Όσα σου ‘πανε ψέματα με αλήθειες να σβήσω

Το τρανό βασιλόπουλο πως δεν ζει θ’ απαντήσω

Μα ελπίζω σ’ Ανάσταση σαν γυρίσουν οι χρόνοι