ΕΝΤΡΟΠΙΑ

Βελούδο από Βυζαντινή μου χάρισες πορφύρα

πρώτη φορά σαν άγγιξα το δέρμα σου γυμνό .

Τις Θεωρίες άπλωσες στα πόδια μου και πήρα

κείνη που μου είπ’ η απαντοχή «θε να βγει σε καλό» .

Γιατί καλό? Γιατί κακό ?

σφιχτοδεμένα είναι!

Γιατί ν’ ανταριαζόμαστε στην κάθε ανασαιμιά ?

είναι μια σπίθα που γεννάει την πυρκαγιά .

Χωρώ σε μια χαραματιά , μα δεν χωράει ο τόπος

τον Λογισμό , το Αίσθημα , τον Πόνο , την Οργή

και ειν’ αυτό απόδειξη , μου μοιάζει να ‘ναι όπως

το γάλα που σου άρμεξα να το σκορπάς στη Γη .

Γιατί θρηνώ ? Γιατί γελώ ?

γιατί ελπίδα ψάχνω ?

γιατί του φόβου κέντρισμα η κάθε Αλλαγή ?

Κερδίζω , χάνω μα πατώ γερά πάνω στη Γη .