ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

Σύρε και φόρα τα καλά τα γιορτινά σκουτιά σου ,

μα μην αργήσεις , βιάσου , η ώρα δεν περνά .

Φτιασίδι βαλε στων ματιών τα βλέφαρα κι ακόμα

στ’ ολόλευκο σου σώμα , πολτό των μελισσών .

Τα χείλια βάψε κερασιά και τις πατούσες κίνα ,

στην μπόλια δέσε εκείνα του χρυσαφιού μαλλιά .

Το στήθος σου ζώσε , καλή , σφιχτά με το σωκαρδι ,

το ξομπλιαστό του υφάδι να κρύψει ο,που ποθεί .

Κομμάτι μοσχοκάρυδο τρίψε πισ’ απ’ τα αυτιά σου ,

να με βρει η μυρουδιά σου , προτού την χάρη δω .

Μη μου αργείς , δεν το μπορώ , τα μάτια μου πληγώνω ,

της μοναξιάς τον πόνο στην μάννα σου θα πω .

Αν πάλι η μάννα σου η τρελή δεν θέλει να σε δώσει ,

την καμα μου θα νιωσει , του Χαρου την βολη .

Τι αν με βρει ο Αυγερινος εδώ ξημερωμένο ,

στον θάνατο πηγαίνω μα όχι μοναχός .