Η Μπαλάντα της χαμένης μας νιότης

Λέμε ψέματα που φαίνονται γι αλήθειες

Λεμ’ αλήθειες που δεν είναι πιστευτές ,

Τα παιδιά που πήγαν στα χαμένα

μας φωνάζουν και μας δένουν  με το χτες

Κι όμως γυρίζουμε στου κόσμου τα σοκάκια

με τις κονκάρδες της βλακείας βιολετιές

και προσπαθούμε ν αφήσουμε σημάδια

όλα τελειωσαν κι εσύ λεγε ο,τι θες

Βλέπω να φεύγεις πάντα μέσα στ’ όνειρό μου

μεσ’ σε ένα κόκκινο τετράθυρο «γιατί»

και τα σκυλιά να αλυχτάνε μεσ’ στην νύχτα

κι εμείς ζευγάρι σ’ ένα σκοτεινό γιαπί

Με τον Αλέξη, τον Γιωργάκη, τον Αντρέα

για αισθηματάκια της δεκάρας να μιλάν

για τα τσογλάνια που τα τρώει ο πισινός τους

κι η τηλεόραση τα δειχνει σε γκρο πλαν

Χειροκροτηστε με ξανά και ξανά

τούτα τα λόγια τα ‘γραψα στην τουαλέτα

η μουσική τους είναι σίγουρα κλεμμένη

και αγγελούδια τραγουδάνε Ωσαννα