ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

Μάκρυνες ,

όπως μάκραιναν τα καράβια

που σ’ άφηναν στους ντοκους μοναχη ,

μαζί τους παίρνοντας την λάμψη των ματιών σου

και στων χειλιών σου τις ακμές

αφήνανε της πίκρας τον αχό .

Λύγισες ,

όπως λυγίζουνε τα δέντρα

στ’ ανέμου την μανία την τρελή ,

μα δύναμη δεν είχες πια για να ορθωθείς

κι έμεινες κάτω ένα κατάξερο κλαδί

που βρύα του στολίζουνε την κόμη .

Μ’ άφησες ,

όπως αφήνουν τα πουλάρια ,

στα ήμερα λιβάδια , λεύτερα να πηδούν ,

μα η τριχιά της σύνεσης μου σκλάβωνε τα πόδια ,

Αμάχη Δώρο του θεού ,παράπονο του Νου .

Μα είμαι εδώ και σε θυμάμαι ,

θα ειμ’ εδώ παντοτινά ,

μεσ’ απ’ την πίκρα της ματιάς σου ,

μεσ’ από όλα τα παιδιά σου ,

μεσ’ από σενανε εγώ .