Ξέμειν’ απόψε μοναχή η τηλεόραση

Για ν’ αποκτήσει κάποιον ήχο η μοναξιά

Ένα τραγούδι μακρινό πικρό κι εφήμερο

Σε έναν τόνο που ραγίζετ’ η καρδιά .

Κάποια γκαρσόνια καταβρέχουνε τα κράσπεδα

Κάνουν τσιγάρο και ξελύνουν το παπιγιόν

Κι ύστερα ήσυχα μετρούν φιλοδωρήματα

Αναθυμιουνται ποσά πήραν κι από ποιον

Λύνει τ’ αχτένιστα μαλλιά της η αγράμπελη

Και το κορμί της ανασαίνει μυρωδιές

Όλα τα ίδια κι απαράλλαχτα μου θύμισαν

Μιαν άλλην άνοιξη σε άλλες εποχές

Σύντροφοι γίνονται τ’ ωραίο και το μίζερο

Το αγοραίο το μεγάλο το μικρό

Νύχτα βαθιά και κάποιοι ίσκιοι αργοσερνονται

Σ’ έναν ατέρμονο κι ανίερο χορό .

Ύστερα πάλι η τηλεόραση με ξύπνησε

Κρότοι πολέμου και εικόνες ζοφερές

Κάποια παιδιά π’ αναζητούσανε τις μάνες τους

Αεροπλάνα και εκρήξεις και φωτιές .