ΚΙ ΟΛΟ Η ΒΡΟΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΜΟΥ

Κι όλο η βροχή χτυπάει το τζάμι μου

κι όλο την βλέπω να διαβαίνει φωτεινή

σαν πέπλο διάφανο σκορπάει το κορμί της

σαν πέπλο διάφανο που πάει να σκιστεί

μικρά αποθέτοντας διαμάντια στο νοτισμένο γιασεμί .

Κι όλο η βροχή χτυπάει το τζάμι μου

σαν ξένος που ζητάει λίγο πιοτό , λίγο ψωμί

κι ένα κρεβάτι , μια γωνία να ξαποστάσει ,

να ξαποστάσει από πορεία μακρινή

μ’ ένα παράπονο στα μάτια για τα έργα μου .

Κι όλο η βροχή χτυπάει το τζάμι μου

ριπές ριπές την άσφαλτο φιλώντας

εφήμερες χαρές προσφέροντας στο σώμα της

σαν δάχτυλα μικρά στο σώμα της

σαν τις χαρές που λείπουνε απ’ το δικό μου σώμα

Κι όλο η βροχή χτυπάει το τζάμι μου

παραμορφώνοντας ότι είναι για να δω

βαφτίζοντας στην πάχνη της διάθλασης

τα βελούδινα πεύκα , το μικρό σπουργίτι στο ρείθρο

και την φιγούρα σου που μοιάζει αερικό

Κι όλο η βροχή χτυπάει το τζάμι μου

μ’ ένα ρυθμό που αλλάζει πλήθος τονικές

σε κλίμακες απόκοσμες , μ’ αρμονικές απόκοσμες

και μ’ αντιστίξεις αναπάντεχες . Νυχτώνει .

Κι όλο η βροχή χτυπάει το τζάμι μου .