Κοιμήσου άσπιλη

Χτυπώντας κύμβαλα προσμένω ν' ακουστώ
κι εσένα που από γραμμές ηλεκτρικές μόνο  γνωρίζω
σε βλέπω να οδεύεις σε γκρεμό κι ορίζω :

Θα 'έρθουν τέρμινα φριχτά
κι οι δρόμοι θα 'ναι πίσω σου κομμένοι
κι εσύ σκυμμένη και δαρμένη , ορφανή
θα γονατίσεις με τα χέρια ανοιχτά.
Θα δεις ελπίδες να πεθαίνουν μεσ' στο αίμα
και θα ματώνουν τις πληγές σου ερπετά
γύρω σου όλα θα φανταζουνε νεκρά,
η κάθε ιδέα σου θα μοιάζει να 'ναι ψέμα.

Θα σύρεις άγρια φωνή,
διαβάτες θα προστρέξουν να δούνε
διασκεδάζοντας με σενανε θα πούνε :
"ειν' απ' τις πέντε τις μωρές
που δεν θελήσανε τον λίχνο να κρατήσουν"
Της ανομίας άνεμος καθώς τους κυβερνά

Τότε εσύ με βλέμμα σκοτεινό θα τους κοιτάξεις
και με την υστάτη πνοή σου θ' αντιτάξεις :

"Ναι, δεν θελήσαμε στην ψεύτικη χαρά λαμπάδες να κρατούμε
οι όροι του αβάσταχτοι, κίβδηλοι, ματωμένοι
καθώς προσμένει από 'μας να υποταχτούμε"

Κοιμήσου άσπιλη.
Αν οι γενναίοι με τον Θάνατο δεν στήσουνε γιορτή
η Μοίρα των ανθρώπων δεν θ αλλάξει.