Κ Υ Κ Λ Ο Σ

                                    Ανέτειλες πλησίστια , ραγίζει το σκοτάδι

                                     το χάδι του Αυγερινού σε ντύνει στα χρυσά.

                                     Οι μοίρες έστησαν χορό , προίκα καλή σου τάζουν

                                     και δώρα σου σωριάζουν για να ‘χεις εν καιρώ.

                                     Μεσουρανείς και χαίρεσαι με δύναμη γεμάτη

                                     πανέμορφη Ασταρτη , κόρη Βυζαντινή

                                     Με λάμψη σκίζεις τα βουνά , την θάλασσα ασημώνεις

                                     την δόξα σου ζυμώνεις με τάλαντα ακριβά .

                                     Μα το σκοτάδι καρτερά κι η φόρα σου μεγάλη ,

                                     τα ζηλευτά σου κάλλη η νύχτα σπαταλά .

                                     Πως έγινε και ξέχασες τον ερχομό της δύσης ?

                                     νόμισες πως θα έχεις φωτιά παντοτινά ?

                                     Τώρα κρυώνεις και νωρίς σε θέλγει το κρεβάτι

                                     μα να που στα στερνά , το παγωμένο δέρμα σου

                                     χέρι παιδιού χαϊδεύει ,τον πόνο σου ημερεύουν

                                     δυο μάτια φωτεινά και του τροχού το γύρισμα

                                     και πάλι ξεκινά .