Λ Ο Γ Ι Α

                 « Αν είναι κάποτε να σπάσει το αδράχτι

και η συνέχεια στο νήμα να κοπεί ,

σκυφτός να λούσεις το κεφάλι σου με στάχτη

σύντροφο να ‘χεις δια βίου την ντροπή »

είπες και μου δειξες εικόνες στερεμένες

Στην Δήλο πέτρινα λιοντάρια ν’ αγρυπνούν ,

στη Θήβα Σφίγγες με φτερούγες απλωμένες ,

Σοφούς στο Άστυ τραγικά ν’ αυτοκτονούν.

«Σκάβουνε» είπες «κάποιοι τυμβωρύχοι ,

να βρούνε λείψανα , να κάνουν κατοχή

στην Ιστορία μου που δεν τους έχει τύχει ,

βλέπουν το Τέλος κι όμως χάνουν την Αρχή.»

Παραπονιέσαι , δίχως έλεος πληγώνεις

τον γιο σου , εμένα που σ’ αγάπησα πολύ ,

με την βουκέντρα σου την πλάτη μου οργώνεις ,

με δόλο μου στερείς την κάθε Αναστολή .

Στέλνω με κήρυκες στα πέρατα του κόσμου ,

σφιχτά δεμένους στους μαστούς του κεραυνού ,

ποτάμια λόγια , μα το νόημα είναι «ΔΩΣ ΜΟΥ»,

χέρι πενίας χορτασμένου χριστιανού .