[Κι αν η αλήθεια ειν’ πικρή

                                                           Νιώθω πως ήρθ’ η εποχή να τηνε πούμε

                                                           Στο παραθύρι η βροχή

                                                           Μοιάζει με λάθος εκδοχή , δεν την άκουμε .]

                                          Κοκκινη κλωστη δεμενη

                                          Στην ανέμη τυλιγμένη

                                          Κομματιάστηκες

                                          Τα καλά που να βρεθούνε

                                          Παραμύθια ν’ ακουστούνε

                                          Νιος και βιάστηκες

                                          Δρόμο παίρνεις , δρόμο αφήνεις

                                          Λογαριάζεις πως εκείνης

                                          Που σε φίλησε

                                          Σε προσμένει το περβάζι

                                          Τα καλά της τώρα βάζει

                                          Μοίρα μίλησε .

                                          Μια φορά στα πίσω χρόνια

                                          Όπου ζούσαν τα τελώνια

                                          και οι μάγισσες

                                          σ’ ένα τόπο ξεχασμένο

                                          το μαχαίρι ματωμένο

                                          το παράτησες .