ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ

Βραδιάζει ,

μουντή πέφτει πάχνη κι αγιάζι .

Γυρνώ μοναχός ,

μου λείπει το φως ,

καθώς την κοιτάζω να στέκει στο Γκάζι .

Οδός Πειραιώς ,

μακρύς κι αδειανός

ο δρόμος που χρόνια την «βγάζει» .

Κόκκινο σημάδι αφήνει η μαχαιριά .

Μου ΄λαχε να ζήσω , μα χωρίς καρδιά .

Στόλισε με χάδια επί πληρωμή

τα φτωχά μου βράδια στην Επανομή .

Άκρη πια δεν έχω για να της κρυφτώ ,

ούτ’ αγάπης λόγο να συγχωρεθώ .

Χαράζει .

Γυμνή η αλήθεια φαντάζει .

Του κόσμου η οργή ,

η κατακραυγή ,

λεπίδα εμπρός μου

που αίματα στάζει .

Σφαγμένο πουλί ,

σπασμένο γυαλί

η Αγάπη που είχα , μαράζι .

Γύρω μου σκοτάδι , κρύο και βροχή ,

λάσπη στην ψυχή μου , πίκρα κι ενοχή .

Παίζω το ξυράφι στ’ ακροδάχτυλα ,

μια χρυσή ομίχλη τώρα με τυλα .

Γρήγορα να φύγω , να ξαναγινώ

δάκρυ των Αγγέλων , στον ουρανό .