Ο Ξ Ε Ν Ο Σ

                 Έρημος δρόμος , μουσκεμένος ,θλιβερά

τα Φώτα απ΄ τις κολόνες καθρεφτίζει .

Βήμα πνιχτό και το παλτό στους ώμους που κρεμά

γερτή σκιά που ταπεινά μονάχη ξεχωρίζει .

Γρίλιες μισάνοιχτες , δωμάτια σκοτεινά ,

το κρύο , η μοναξιά καλή παρέα ,

αντάμα πάτε , η ζωή σου τους κερνά

τους καταθέτει τα όνειρα σου τα ωραία .

Ο ξένος στέκεται στην πόρτα σου σιμά ,

σκύβει , πασχίζει για να δει ν΄ αναγνωρίσει

κάποιο σημάδι που ο χρόνος κι η φθορά

ανέπαφο στο διάβα τους να το ΄χουνε αφήσει .

Ακούς τον ήχο , το χερούλι που χτυπά ,

μα ... ίσως είναι η καρδιά σου που σπαράζει .

Γαϊτάνι πλέκει η ελπίδα κι η χαρά

τον ύπνο σου τον άχρονο , στερνή φορά ταράζει .

Δαγκώνει ο τοίχος ο γυμνός το γιασεμί

καθώς ζηλόφθονα πασχίζει να σε κρύψει .

Το ξένο βλέμμα δεν το θέλει , το μισεί !.

Του Χρόνου το κατόρθωμα λυσσάει να καλύψει .