Ο Στρατηλάτης Πόνος

Έσκυψες ταπεινά το κεφάλι μπροστά του,

υποκλίθηκες !

Εκείνος σπλαχνικά,

χωρίς καν να διστάσει

σου είπε : «ακολούθα με μέσα»

Και αμάρτησες

Όντας «εγνωσμένης αξίας άνθρωπος»

από σένα τον ίδιο

μα κι απ τους άλλους λιγότερο καθόλου !

Πίσω από «φύλλα συκης» και από ντροπής καμώματα,

τραβώντας και συρόμενος,

κρύφτηκες απ το μεγάλο Φως και χάθηκες

γι αυτό και τόσα χρόνια δεν πονούσες!

Πως δεν πονάς τούτο καθόλου δεν σκοτώνει την αιτία

Στους ύστερους καιρούς λοιπόν

Το Φως ήρθε και βρήκε τον καθρέφτη του

Στραμμένο πάντα κατά σένα

Εκείνη την στιγμή ήταν που το ειδες

μέσα στα μάτια του ειδώλου σου

Και στην εικόνα της Σοφίας που αξιώθηκες !

Κι αμάρτησες ξανά

Όντας «εγνωσμένης αξίας άνθρωπος»

Μα τώρα, μόνο από σένα

Έτσι του έδωσες κλειδί

Την πόλη την μεγάλη της ψυχής σου να κουρσέψει

Του Στρατηλάτη Πόνου

Και να στην επιστρέψει όπως στ Αλήθεια της αξίζει :

Καθαρή

Τούτο παράξενο δεν είναι

Μα βρες μου έναν

που το σπαθί του Ξαφνικού δεν τόνε θέρισε

Που το ταξίδι στην σπηλιά του δεν τον έμαθε

Που δεν του δρόσισε τον νου κρυστάλλινο νερό της Κασταλίας

Που η μάνα του η Γη δεν τόνε δέχτηκε στον ύπνο του μεσημεριού

Που πέτρα δεν τον έριξε μαθαίνοντας τον να την χτίζει

Κορμί που το κορμί του να ασφαλίζει

«Πόνα Σαν Να Αγαπάς

Είναι το μόνο γιατρικό

Μα είναι και φαρμάκι»

Τα λόγια του αυτά τον Νου σου έχουν στοιχειώσει

Μα η πόρτα της αγάπης είναι τώρα ανοιχτή

Κι Εκείνος στο κατώφλι της σου γνέφει

Έλα

Και –νιώθεις - είναι ο μόνος σύντροφος που δεν θα σε προδώσει

Για τούτο έσκυψες ταπεινά το κεφάλι μπροστά του,

υποκλίθηκες

Κι Εκείνος σπλαχνικά,

χωρίς καν να διστάσει

Σου είπε :

«ακολούθα με μέσα στην πόλη την μεγάλη της ψυχής σου

Την κέρδισες κι είναι δική σου»