Πες της πως μ’ είδες

Πες της πως μ’ είδες να σβήνω το κερί

Στην σκιερή μεγάλη αίθουσα του θρόνου

Πες της πως μ’ είδες

Πες της πως μ’ είδες να γέρνω νύχτα μοναχός

Και να τραβιέμαι άκρη για να ‘ρθει

Πες της πως μ’ είδες

Μα μη ποτέ της πεις πως μ’ είδες να κρυώνω

Και πως στα νύχια της με παίρνει η νυχτιά

Κάθε φορά που σβήνει η θύμηση της

Έστω μονάχα μια στιγμή

Πες της πως μ’ είδες να πέφτω στην σιωπή

Της κρύας αγκαλιάς του χρόνου

Πες της πως μ’ είδες

Πες της πως μ’ είδες σκυφτον στον δρόμο να περνώ

και λυπημένο μιαν καλησπέρα να ψελλίζω

πες της πως μ’ είδες

Μα μη ποτέ της πεις πως μ’ είδες πνιγμένο στο πιοτό

Με την Κλωθω για ένα μέτρο νήμα να μαλώνω

Κι η Λαχεση με στόμφο να γελάει μιας και το ξέρει

Πως κι άλλα τέτοια και χειρότερα είναι που καρτεράνε

Πες της πως μ’ είδες με τις Αρπιες να κοιμάμαι

Στο ίδιο το λημέρι του Διαβόλου

Πες της πως μ’ είδες

Πες της πως μ’ είδες ντυμένο με κουρέλια

και φτωχό να χάνομαι στο χιονοβροχι

Πες της πως μ’ είδες

Μα μη ποτέ της πεις πως μ’ είδες να γέρνω το κεφάλι

με εγκαρτέρηση και να υπομένω κάθε της μοίρας καμτσικιά

για ένα τέλος , σ’ όλα αυτά . εκλιπαρώντας , μιαν φυγή

που θα με βγάλει oπου ‘ναι η Άνοιξη και κάνει τα κουμαντα

Πες της πως μ’ είδες να κρύβω αναμνήσεις

Πίσω από κάθε λέξη που θα πω

Πες της πως μ’ είδες

Πες της πως μ’ είδες να λιώνω από άγνωστο χτικιό

Και είδες στα μάτια μου να λάμπει σαν άστρο θυμωμένο ο πυρετός

Πες της πως μ’ είδες

Μα μη ποτέ της πεις πως μ’ είδες να φεύγω τελικά

Την Άβυσσο διαλέγοντας για νύφη σε γάμο μ’ αίματα βαμμένο

Πες της πως μ’ είδες να γελώ στο κέντρο μιας ευχάριστης παρέας

Μα μη ποτέ της πεις πως πια ο χρόνος για εμέ έπαψε να διαβαίνει .