ΡΟΜΑΝΤΖΑ

                                                                Χάρισε μου ,

                                                                  λίγο απ’ το φως που σε τυλίγει .

                                                                  Άφησε μου ,

                                                                  απ’ την ανάμνηση σου λίγη .

                                                                  Πρόδωσε με ,

                                                                  μ’ ένα φιλί σαν τον Ιούδα .

                                                                  Κρέμασε με ,

                                                                  απ’ την σταρένια σου πλεξούδα .

                                                                  Κι όταν το φως φωτιά θα γίνει

                                                                  και η ανάμνηση σου εκείνη

                                                                  στάχτη θα κάνει την καρδιά μου ,

                                                                  θε να χαθώ σαν κόκκος άμμου ,

                                                                  καθώς εχαθει ο Προδότης ,

                                                                  της Ιστορίας ο αιμοδότης.

                                                                  Όργωσε μου ,

                                                                  κορμί και νου με την Αγάπη.

                                                                  Άνοιξε μου ,

                                                                  βαθιές πληγές με Ματικάπι .

                                                                  Σκόρπισε με ,

                                                                  Βοριά-Νοτιά να με ξεχάσεις .

                                                                  Πότισε με ,

                                                                  την Αλισάχνη της θαλάσσης.

                                                                  Κι όταν στα πέρατα του κόσμου

                                                                  σε φτάσει η μυρουδιά του δυόσμου ,

                                                                  θυμήσου , το κορμί αγιάζει

                                                                  όταν του πόθου το μαράζι

                                                                  μοιάζει με στόμα πεινασμένο

                                                                  που ψιθυρίζει ... ΠΕΡΙΜΕΝΩ .