ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ

Χτες βράδυ που ανταμώσαμε οι δυο μας στ Όνειρο μου

Κι απίθωσες στα πόδια μου το φως του φεγγαριού

Ασήμι κύκλο έδεσες την πέτρα την ψυχή μου

Με  χέρι έμπειρου πολύ τεχνίτη της Σινώπης

Γύρω τριγύρω παίζανε τον έρωτα οι μαινάδες

Κι οι νύμφες έσμιγαν τρελά με σάτυρους στ αλώνια

Κι ως τα τελώνια χούγιαζε ο φόβος της ζωής

Το σώμα σου με έφτανε αργά στα όρια μου

Σφιχτά κρατούσες το σπαθί της Δίκης στο ‘να χέρι

Μα τα άλλο χέρι αδειανό Ζυγό που δεν κρατούσε

Μονάχα κάπου μου δείχνε - ίσια στο φυλλοκάρδι

Εκεί που ανοιχτή πληγή αιμορραγούσε ακόμα

Μπογιά τρέχει στα μάγουλα μοιάζει να είναι δάκρυ

Κι ένα πικρό χαμόγελο πιότερο με τα μάτια

Και τα μαλλιά σου ανάκατα χωρίς ανέμου χτένα

Κόμποι πλεγμένα έμοιαζαν με χαίτη λιονταριού

Φοβήθηκα για μια στιγμή πως δεν θα μου μιλούσες

Πως δεν θ’ αξιωνόμουνα μιας κάποιας συμβουλής

Μα λύγισες το σώμα σου και κάθισες σιμά μου

Σαν κούραση να βάρυνε τους ώμους σου πολύ

«Δεν είμαι εδώ για συμβουλή ούτε για να σε κρίνω»

είπες με ψίθυρο αχνό σαν αύρα από σπηλιά

«μα θα ‘μ’ εδώ όσο εσύ με θέλεις και μ ορίζεις

μ έναν σκοπό παντοτινά μόνο να σ’Αγαπω»