ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΙΟΥ

                                            Τώρα που σκόρπισ’ η βροχή αυτό το πανηγύρι

                                            και οι μικρές γκαζολαμπες θα πα' να κοιμηθούν ,

                                            θα μείνω εδώ κι ασάλευτος , θα βλέπω να περνούν

                                            αυτοi που με κεράσανε κάθε πικρό ποτήρι .

                                            Πρώτος θα έρθει ο Έρωτας χωρίς φτερά και βέλη ,

                                            ξέροντας πια πως δεν περνά σε μένανε η ψευτιά

                                            και θα μου πει - είναι σίγουρο - πως όλα τα χαρτιά

                                            σημάδια είχανε κρυφά μα η καρδιά τα θέλει.

                                            Ύστερα συσταζουμενη θα φτάσει η Φιλία ,

                                            δεν θα κρατά στο χέρι της υπόσχεση καμία ,

                                            μα μ’ ένα βλέμμα αόριστο , με μιαν ανασαιμιά ,

                                            θα προσπεράσει παίρνοντας το δάκρυ μου για λεία .

                                            Με το κεφάλι του ψηλά και συνοδεία μεγάλη ,

                                            την Ειρωνεία σέρνοντας , κουβάρι , απ’ τα μαλλιά ,

                                            ο φοβερός Εγωισμός , τακίμι απ’ τα παλιά ,

                                            θε να μου δείξει , βρίζοντας , τα τρομερά του κάλλη .

                                            Τέλος , καθώς τα βλέφαρα θα αρχίζουν να σφαλάνε ,

                                            κι ο ύπνος ο ανεξυπνητος την πόρτα θα χτυπά ,

                                            η Μοναξιά η συντρόφισσα  , δειλά και ταπεινά

                                            θα ψιθυρίσει μου στ’ αυτί  « Την προσευχή σου κάνε» .