Όταν ζυμώνεις το ψωμί τ’ αυριανό

                                   Με τον θεό σου για προζύμι

                                   Πλάθεις το παν με τ’ ακροδάχτυλα

                                   Αφηνιασμένη από του μέλλοντος την μνήμη .

                                   Λες ότι σκέφτεσαι τ’ απέραντο κενό

                                   Που γαλαξίες καταπίνει

                                   Γέρνεις το όμορφο κεφάλι σου

                                   Κι ο λογισμός σου αναλαμπή και σκοτοδίνη

                                   Σαν σε ρωτούν για το σκαλί τ’ ακριανό

                                   Που άλλο δεν έχει για ν’ ανέβεις

                                   Δίνεις γελώντας την απάντηση:

                                   «Για ν’ ανεβείς θα πρέπει πρώτα να κατέβεις»

                                   Να σε ζηλεύω ειν’ το μόνο που μπορώ

                                   Μες στο τρελό «γεο βαγκεο»

                                   Που παίζεις τώρα με το άπειρο

                                   Κι όσο σε βλέπω να τρομάζω και να λεω :

                                   « Μοιάζεις με μια φωτογραφία ασπρόμαυρη

                                   που ξαφνικά γεμίζει χρώμα .

                                   Μοιάζεις με Όνειρο που απάντησε

                                   Σ’ ένα ΓΙΑΤΙ που δεν ρωτήσαμε ακόμα .»