G . T . I .

                                Φώτα που δίνουν στην αλήθεια άλλο χρώμα ,

                                 σκληρές λεπίδες της ανάγκης του φτωχού

                                 οι άλλοι να σε προσπερνούν από παντού

                                 σίγουρο τέλος , φρέσκια σάρκα για το χώμα .

                                 Δώρα προσμένεις απ’ του βελονιού την άκρη .

                                 Καρτέρι στήνεις στην φλεβιτσα και χτυπάς .

                                 Χιόνι που καίει και ξινό από λεμόνι ,

                                 λάστιχο σφίγγεις , τρίζεις δόντια , δεν πονάς .

                                 Πατάς γερά τώρα στου Ονείρου σου τους δρόμους .

                                 Ποιος ξέρει άραγε τι άτι καβαλάς !

                                 Άσπρες κλωστές πάνω στις άκρες των χειλιών σου ,

                                 βλέφαρα κόκκινα , φαρμάκι της Χαράς .

                                 Αρματωμένος με το θάρρος του χαμένου ,

                                 ξωπίσω σέρνεις ένα σμάρι αμαρτωλούς ,

                                 ειν’ όλοι εκείνοι που σε πήραν στο λαιμό τους ,

                                 ειν’ όλοι αυτοί που άλλοι θέλουν πιο πολλούς