H ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ

Σιντέφι απλώνεις τα μαλλιά στο μαξιλάρι

χιλιάδες χρόνια τώρα όπου γης

και να πνιγείς στην ηδονή και στην κραιπάλη

σου έταξαν

Μύρια τα τόξα κι οι καμπύλες στο κορμί σου

φτιαγμένο λες για τα σεντόνια τα κρουστά

τα κατορθώματα σου ξακουστά

και βρώμικα

Ο άντρας πάντα να σου δίνει την ορμή του

μετά το σπέρμα την ντροπή του να τρυγάς

τούτα τα δώρα στα κρυφά να τα φυλάς

γι΄ αργότερα

Ρωγμή της γης φυντάνια φορτωμένη

λίκνο της κόλασης παράδεισους κοιτάς

όλο το βιος σου κι είναι λίγο το χρωστάς

στην άφεση

Το δόσιμο σου τώρα το ΄ χεις ξεχασμένο

κρύβει πολλά τούτη η θολή σου η ματιά

η σάρκα σου βορά για τα σκυλιά

μα η ψυχή σου αγγέλων κούνια.

Τέλος σε βλέπω σε καφάσια καθισμένη

στην Ευρυπιδου και σε προσπερνώ σκυφτός

εγώ αστός και συ δασκάλα μου

στην άκρη πεταμένη....