H K Ρ Α Υ Γ Η

 Ζεις το Σήμερα όπως το Xτες

Δεν αντέχεις και θες

Στην καρδιά του Ονείρου να φτάσεις .

Αμφιβάλεις για όλα και λες

«Δεν αξίζει να κλαις !

Αγαπάς και γι΄ αυτό θα ξεχάσεις !»

Περιμένεις πως θα ΄ ρθει καιρός

Όπου κρότος κι αχός

Ολ΄ αυτά που μισείς θα χαλάσει .

Μα φοβάσαι να βγεις μοναχός ,

σαν σπαθί , σαν εχθρός ,

αν και ξέρεις , ταχιά θα βραδιάσει .

Ν΄ απορεί να μπορεί και να θέλει

είναι όλα απλά και χωρίς

του Νεμρωδ να τον φτάνουν τα βέλη

θα ξαναβγει στο χάος νωρίς .

Νυχτωμένα , τριγύρω σιγή .

Το ξημερωμ΄ αργεί ,

λίγο φως λαχταράς , λίγο δυόσμο .

Μια αόρατη τρόμου φραγή ,

της χαράς αρπαγή ,

δεν σ΄ αφήνει ν΄ αλλάξεις τον κόσμο .

Του ορίζοντα βρόγχος σφιχτός ,

ο Καιρός ο κακός ,

του ουρανού που σου κρύβει το χρώμα .

Μ΄ από τούτα τα τείχη εκτός

λάμπει ο Ήλιος καθώς

που τα κρίνα βυζαίνουν το Χώμα .

Ξημερώνει και μ’  αίματα βάφει

τα βουνά και τους κάμπους η Αυγή .

Ιστορία διδάσκουν οι τάφοι ,

μα Ζωή σε διδάσκει η Κραυγή .